«Мікалай Пашкевіч прэзентаваў кнігу пра дыялектныя асаблівасцi вёскі Рубель Столінскага раёна»

Слова жыве, развіваецца, трансфармуецца, а часам гіне, таму што чалавек забывае яго. Не забыўся аднак на роднае слова  старшы выкладчык філфаку БрДзУ  Мікалай Пашкевіч ў сваёй кнізе «У родным слове адгукаецца душа», якую прэзентаваў 17 красавіка ў асветна-адукацыйным цэнтры імя У. А. Калесніка.

Кніга гэтая не толькі ілюструе абрадавасць і дыялектныя асаблівасці даволі вялікай вёскі Рубель Столінскага раёна, а і перадае своеасаблівы дух эпохі. І на прэзентацыі Мікалай Іванавіч таксама гэты дух імкнуўся перадаць, выразна, дасціпна і эмацыянальна чытаючы невялікія абразкі, а праз фотапрэзентацыю пазнаёміў гледачоў з самымі маляўнічымі мясцінамі сваёй роднай вёскі.

Зацікавіла кніга студэнтаў чацвёртага курса, якія прачыталі таксама некалькі абразкоў. А студэнткі пятага курса Ганна Пашкевіч і Наталля Скрабец, якія нарадзіліся ў Рублі, падзяліліся сваімі ўражаннямі ад кнігі і выказалі падзяку Мікалаю Іванавічу за тое, што ён збярог гэты скарб для нашчадкаў.

Яшчэ адзін рубелец, загадчык кафедры гісторыі славянскіх народаў Аляксандр Вабішчэвіч адзначыў важнасць кнігі для захавання гісторыі:

– Вёска Рубель унікальная яшчэ тым, што там нарадзілася не толькі шмат вучоных, але і праваслаўнага духавенства… Рубельцаў ведалі яшчэ шмат дзесяцігоддзяў назад, таму што яны ехалі на цаліну. І разышліся як будаўнікі па ўсіх прасторах. Нават яшчэ ў дасавецкі час. Справа ў тым, што маўзалей Леніну будавалі якраз будаўнікі з-пад Давыд-Гарадка і Рубля. А ў савецкі час ехалі па ўсяму саюзу зарабляць грошы. Таму, чытаючы гэтую кнігу, канешне разумееш усе гэтыя і праблемы, і цікавыя старонкі гісторыі Рубля. Я з вялікім задавальненнем, таксама залпам прачытаў. Хацелася б падзякаваць аўтару за такі пранізлівы і глыбокі аналіз жыцця рубельцаў.

Так, дзякаваць трэба, таму што кніга ўнікальная. Гэта няпроста – захаваць людскую памяць, якая з кожным годам слабей, пад уплывам лічбы становіцца нечым штучным, як і чалавек ўсё меней здольны памятаць свае карані. І менавіта праз такія творы людзі вяртаюцца да сваіх вытокаў, якія дапамагаюць не згубіць сябе. А скептыкам мы скажам, што «не хлебам адзіным жыве чалавек», а словам родным, у якім «адгукаецца душа» – жывая, чыстая, не прыгнечаная шэрай паўсядзённасцю з яе пастаянным «павінен, павінен, павінен», якое з’ядае самае галоўнае – чалавечнасць.